Γήπεδο Καραισκάκη

Καιρός είναι να κάνουμε μια ανάρτηση για την ιστορία του γηπέδου Καραϊσκάκη. Θα παρατηρήσετε ότι όσες μεγάλες περιπέτειες έχει ζήσει αυτό το στολίδι του Φαλήρου τόσο μεγάλη είναι και η ομάδα που την φιλοξενεί. Φυσικά μιλάμε για τον Ολυμπιακό, το καμάρι του Πειραιά. Διαβάστε προσεκτικά το παρακάτω κείμενο γιατί ιστορία δεν είναι μόνο να μαθαίνουμε για τον Κολοκοτρώνη ή για τον Ναπολέων, ιστορία είναι το κάθε τη που αγαπάμε και είναι ξεχωριστό μέσα στην καρδιά μας και επίσης δεν έχει ημερομηνία λήξης αλλιώς δεν θα ήταν στην ιστορία.

Είχε αρχικά κτιστεί ως ποδηλατοδρόμιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 σε έκταση που ανήκε στην εταιρία των σιδηροδρόμων Σ.Α.Π. Α.Ε. (πρόγονος των Η.Σ.Α.Π.) και παραχωρήθηκε δωρεάν στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (νυν Ε.Ο.Ε.). Το "Ποδηλατοδρόμιο" άρχισε να χρησιμοποιείται κυρίως σαν ποδοσφαιρικό γήπεδο τη δεκαετία του 1920. Η φορά του αγωνιστικού χώρου (με την περιβόητη καρβουνόσκονη) ήταν βορράς-νότος, με τα τέρματα να βρίσκονται προς την πλευρά της οδού Πειραιώς και της θάλασσας.Το γήπεδο ανακαινίστηκε πλήρως τη δεκαετία του 1960, παίρνοντας τη μορφή σταδίου με στίβο. Ο αγωνιστικός χώρος έγινε κάθετος προς τον παλιό (ανατολή-δύση), με τα τέρματα να βλέπουν προς την Καστέλλα και το Φάληρο. Από εκείνη την εποχή άλλαξε και η ονομασία του προς τιμήν του Γεωργίου Καραϊσκάκη, που σκοτώθηκε στο Φάληρο κατά τον Αγώνα του '21. Το στάδιο διατήρησε αυτή τη μορφή μέχρι και το 2003, έχοντας όμως περιπέσει πλέον σε εγκατάλειψη.
Μετά από πολυετές "σήριαλ", τον Απρίλιο του 2003 η χρήση του Σταδίου Καραϊσκάκη πέρασε στον Ολυμπιακό, που ανέλαβε να κατασκευάσει στη θέση του ένα νέο ποδοσφαιρικό γήπεδο, με την υποχρέωση να το παραδώσει έτοιμο για χρήση κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο σύλλογος ακόμη υποχρεούται να καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα, να πληρώνει στη ΓΓΑ το 15% των εισπράξεων μετά το 2019 και να παραχωρήσει και πάλι το γήπεδο στη ΓΓΑ το 2052.
Το παλαίο στάδιο κατεδαφίστηκε το Μάιο του 2003 και κατόπιν ξεκίνησε η κατασκευή του νέου γηπέδου (με βάση μελέτη του αρχιτεκτονικού γραφείου aa Asociates και της ΔΕΚΑΘΛΟΝ ΑΕ). Το έργο ολοκληρώθηκε από την J&P-ΑΒΑΞ σε χρόνο ρεκόρ 14 μηνών και παραδόθηκε στις 30/6/2004 με κόστος € 60.000.000 (τα 20 ίδια κεφάλαια και τα 40 τραπεζικός δανεισμός).
Το γήπεδο απέκτησε και πάλι την παλαιά φορά βορράς-νότος, που είχε και το Ποδηλατοδρόμιο. Είναι ουσιαστικά μία σύμμεικτη κατασκευή, με τη χρήση μπετόν μέχρι το επίπεδο των 6,4 μέτρων (concourse - περιμετρικός διάδρομος κίνησης θεατών) και μεταλλικών στοιχείων από εκεί και πάνω. Οι λόγοι για αυτό ήταν η πίεση του χρόνου, η μείωση του κόστους, το υπέδαφος κλπ.
Το κοίλο του γηπέδου σχηματίζεται από ένα διάζωμα κερκίδων γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Το σύνολο των εξεδρών καλύπτεται από στέγαστρο, που στηρίζεται σε 14 κόκκινους "μακροφορείς" με ύψος 37 και μήκος 43 μέτρα. Το στέγαστρο αποτελείται από πολλαπλά εντεταμένα κομμάτια μεμβράνης.
Στις κερκίδες οδηγούν 34 θύρες εισόδου (αρίθμηση από 1 ως 35, χωρίς θύρα 13). Στο επίπεδο κίνησης θεατών (concourse) υπάρχουν αναψυκτήρια και χώροι υγιεινής. Το νέο γήπεδο διαθέτει δύο ηλεκτρονικούς πίνακες, πλήρη μεγαφωνική εγκατάσταση και κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης.
Στη δυτική εξέδρα υπάρχουν 50 θέσεις για άτομα μειωμένης κινητικότητας και ο χώρος για τον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο. Το κτίριο πίσω από αυτή την εξέδρα φιλοξενεί: στο 2ο όροφο το εστιατόριο και το bar με θέα στον αγωνιστικό χώρο, ενώ στον 3ο και 4ο όροφο τις 40 "σουίτες". Από αυτές, τριάντα είναι δυναμικότητος 10 ατόμων, τέσσερις 15 ατόμων, τρεις 18 ατόμων, δύο 20 ατόμων και μια προεδρική. Οι διαστάσεις τους ποικίλουν από 29 έως 65 τ.μ., διαθέτουν καθιστικό και WC, ενώ όλες έχουν πρόσβαση σε ειδικές θέσεις του διακεκριμένου διαζώματος.Κάτω από τις τρεις άλλες πλευρές του γηπέδου αναπτύσσεται η εμπορική στοά (6.500 τ.μ.), που φιλοξενεί το Μουσείο του Ολυμπιακού (δεν έχει λειτουργήσει ακόμη) και το "Red Store", αλλά και 17 ακόμη εμπορικούς χώρους, όπως εστιατόρια, καταστήματα, γυμναστήριο κλπ.Υπάρχει χώρος στάθμευσης για 1.123 αυτοκίνητα, αλλά όπως έχουμε σημειώσει και πιο πάνω, το γήπεδο εξυπηρετείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μάλιστα, έχει κατασκευαστεί ειδική ράμπα που το συνδέει απευθείας με τον ανακαινισμένο σταθμό του ΗΣΑΠ.
Τα έργα συνεχίστηκαν στο νεότευκτο γήπεδο ακόμη και κατά τη διάρκεια της περιόδου 2004-05.
Το Καραϊσκάκη ανήκει στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (που διατηρεί την κυριότητα), η χρήση του όμως παραχωρηθηκε το 2003 μέσω της ΓΓΑ στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό ΣΦΠ για 49 χρόνια.

Εδώ τελειώνει το διήγημα μας και είδατε για τη γηπεδάρα μιλάμε! Αξίζει να το επισπευτεί ο καθένας μας, και ας είναι παναθηναϊκός ή ΑΕΚ.

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ: Ο αρχαιότερος δρόμος της Ευρώπης

1.ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

Η Ιερά Οδός ήταν ο δρόμος που συνέδεε την πόλη της Αρχαίας Αθήνας με την Ελευσίνα και το Θριάσιο Πεδίο. Επίσης εξυπηρετούσε συγκοινωνιακά την πόλη των Αθηνών καθώς ήταν η κύρια οδός επικοινωνίας με την Πελοπόννησο και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ονομάστηκε έτσι γιατί το δρόμο αυτό ακολουθούσε η πομπή των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Η ιστορία της Ιεράς Οδού χάνεται μέσα στους αιώνες και τους προϊστορικούς χρόνους. Στοιχεία και αποδείξεις για να ορίσουμε πότε ακριβώς φτιάχτηκε ή ξεκίνησε να χρησιμοποιείται δεν έχουμε. Ωστόσο πολλοί αρχαιολόγοι και ιστορικοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για τον αρχαιότερο γνωστό δρόμο της Ευρώπης. Η σημασία της Ιεράς Οδού στην αρχαιότητα ήταν πολύ μεγάλη. Εκτός από τη θρησκευτική – λατρευτική και συγκοινωνιακή αξία, είχε και οικονομική και πολιτιστική αξία καθώς κατά μήκος του δρόμου υπήρχαν σπουδαία μνημεία, τάφοι και ιερά.

ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ – ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

Η αρχαία οδός ήταν κατασκευασμένη με μικρές αδούλευτες πέτρες και χώμα. Για να μην καταστρέφεται ο δρόμος από τη διάβρωση των νερών, στις άκρες τοποθετούνταν μεγάλες πέτρες, στημένες όρθιες. Σε κατηφορικά σημεία για να μην γλιστρά χτίζονταν πολύ μικρά σκαλοπατάκια. Επίσης σε αμμώδεις περιοχές, γινόταν πρώτα θεμελίωση με μεγάλες αδούλευτες πέτρες και πάνω τους έπεφτε χώμα που πατιόταν καλά με ειδικά εργαλεία. Σε αρκετά μέρη, όπου έχουν αποκαλυφθεί τμήματα της αρχαίας οδού, διαπιστώνουμε ότι το πλάτος της ήταν περίπου 5 μέτρα. Μάλιστα σε πολλά σημεία φαίνονται και οι αυλακώσεις που σχηματίστηκαν μέσα στους αιώνες από τους τροχούς των αμαξών και απέχουν μεταξύ τους 1,40 μέτρα. Την ευθύνη και την φροντίδα για την καλή κατάσταση, τις επισκευές και τη συντήρηση της Ιεράς Οδού είχαν οι Ιερείς του Ναού της Θεάς Δήμητρας στην Ελευσίνα. Σε μία επιγραφή που βρέθηκε και χρονολογείται περί το 421 π. Χ. αναγράφεται η απόφαση για κατασκευή γέφυρας στους Ρειτούς για την ασφαλέστερη και ευκολότερη μεταφορά των ιερών κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Μυστηρίων.

2.ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η Θεά Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη, λατρεύτηκαν στο Θριάσιο Πεδίο. Ο γνωστός μύθος της Περσεφόνης εξηγεί τον κύκλο των εποχών αλλά και την καλλιέργεια στη γόνιμη πεδιάδα των δημητριακών και των άλλων γόνιμων προϊόντων. Επί 2000 περίπου χρόνια, ο τόπος αυτός αναδείχτηκε σε σπουδαίο λατρευτικό κέντρο των Ελλήνων και οι μυστικές τελετές που γίνονταν, χάριζαν στους μυημένους την ελπίδα για την μετά θάνατον ζωή.
Μικρά Μυστήρια: Οι τελετές προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας ξεκινούσαν την Άνοιξη, τον μήνα Ανθεστηριώνα, στην Αθήνα, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια στο ιερό της «Δήμητρα και Κόρης εν Αγραίς», ανατολικά του ποταμού Ιλισού, κοντά στο Στάδιο. Εδώ γινόταν το πρώτο μέρος της μύησης για όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν τα Μεγάλα μυστήρια που γίνονταν το Φθινόπωρο.
Μεγάλα Μυστήρια: Τα μεγάλα μυστήρια κρατούσαν εννέα μέρες, όσες και η περιπλάνηση της Δήμητρας στη Γη. Λίγο πριν την πανσέληνο οι ιερείς της Δήμητρας έστελναν προσκλήσεις στους άρχοντες όλων των ελληνικών πόλεων. Οι άρχοντες έστελναν δώρα, σφάγια κι αντιπροσώπους.
Στις 14 του Βοηδρομιώνος (Σεπτέμβρης) γινόταν η πρώτη θυσία στην «εσχάρα», ένα βωμό αποκλειστικά για χθόνιους θεούς (Κάτω Κόσμου). Μετά ξεκινούσε μεγάλη πομπή προς την Αθήνα. Προπορευόταν μια ιέρεια με τα ιερά αντικείμενα μέσα στην «κίστη» (κουτί), ακολουθούσαν ο ιεροφάντης και ο δαδούχος, οι αρχές του τόπου και οι πιστοί με άμαξες ή πεζοί. Στους Ρειτούς (λίμνη Κουμουνδούρου), τους υποδέχονταν οι Αθηναίοι αξιωματούχοι και όλοι μαζί προχωρούσαν από την Ιερά Οδό που ήταν στρωμένη μέχρι την Ιερά Πύλη με λουλούδια. Από εκεί η πομπή περνούσε από την αγορά και κατέληγε στο Ελευσίνιο που ήταν το Ιερό της Δήμητρας στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί τοποθετούσαν τα ιερά αντικείμενα.
Η δεύτερη ημέρα λεγόταν «Αγυρμός» και οι πιστοί φορώντας λευκά ρούχα και με σκυμμένο το κεφάλι συγκεντρώνονταν στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς όπου δέχονταν τη θεία ευλογία.
Η τρίτη ημέρα λεγόταν «Έλασις» και οι πιστοί έπαιρναν καθαρτήριο βάπτισμα στον Φαληρικό Όρμο.
Η τέταρτη ημέρα λεγόταν «Ιέρεια δεύρο» και ήταν αφιερωμένη στους ξένους που είχαν έρθει για τη γιορτή. Στο Ελευσίνιο θυσίαζαν τα ζώα που είχαν φέρει μαζί τους από τις πόλεις τους προσφορά στη θεά Δήμητρα.
Η πέμπτη ημέρα λεγόταν «Ασκληπειία» και γινόταν μια ιδιαίτερη τελετή για όσους ξένους είχαν αργήσει να φτάσουν, αλλά ήθελαν να μυηθούν στα μυστήρια. Λέγονταν έτσι γιατί σύμφωνα με το μύθο ο Ασκληπιός είχε κι αυτός κάποτε καθυστερήσει στην τελετή.
Την έκτη ημέρα ξεκινούσε η πομπή της επιστροφής στην Ελευσίνα των ιερών αντικειμένων που λεγόταν «Ίακχος Πομπή». Οι πιστοί φορούσαν λευκά και κρατούσαν «βάκχους» δηλαδή καλάμια με θυσάνους που ήταν το σύμβολο της γιορτής. Η σειρά και η τάξη της πομπής ήταν η ίδια με της πρώτης μέρας. Η πομπή έκανε στάσεις σε διάφορα σημεία για να ανασυνταχτούν οι πιστοί, να ξεκουραστούν και να ψάλλουν ύμνους στα διάφορα ιερά που υπήρχαν κατά μήκος της Ιεράς Οδού. Με τη δύση του ήλιου η πομπή έφτανε στην Ελευσίνα.
Τις δύο επόμενες νύχτες γίνονταν κεκλεισμένων των θυρών στο ιερό Τελεστήριο τα ιερά δρώμενα, δηλαδή οι μυστικές τελετές που οι μυημένοι απαγορευόταν να φανερώσουν. Λίγα πράγματα γνωρίζουμε γι’ αυτές τις τελετές. Οι ποινές ήταν αυστηρές και οι αρχαίοι συγγραφείς δεν τόλμησαν από σεβασμό στη θεά να παραβούν τους όρκους.
Η τελευταία ημέρα λεγόταν «Εποπτεία» και μέσα στο Τελεστήριο οι μυημένοι συναντούσαν τους θεούς του Ολύμπου. Γινόταν γάμος μεταξύ της Δήμητρας και του Δία από τον οποίο «γεννιόταν» ένα παιδί. Αυτά ήταν τα «δρώμενα». Μετά ακολουθούσαν τα «δεικνυόμενα», όπου ο ιεροφάντης έδειχνε τα ιερά αντικείμενα στους μυημένους λέγοντας ιερά λόγια «τα λεγόμενα» και οι τελετές έκλειναν με την απόδοση τιμών στους νεκρούς. Ήσυχοι, ξαλαφρωμένοι και γεμάτοι μυστική γνώση, οι μυημένοι επέστρεφαν μέσω της Ιεράς Οδού στην Αθήνα ή έφευγαν για τις πόλεις τους.

3.Η ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Α.ΤΜΗΜΑ ΚΕΡΑΜΙΚΟΣ – ΑΙΓΑΛΕΩ

Το δίπυλο ήταν η μεγαλύτερη και επισημότερη πύλη της Αθήνας. Από το δίπυλο έμπαιναν στην Αθήνα όσοι έρχονταν από την Πελοπόννησο αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα, γιατί η κύρια οδική αρτηρία που συνέδεε την Αττική με το Βορρά, ταυτίζεται με την παλιά Εθνική οδό Αθηνών – Θηβών. Δίπλα στο Δίπυλο και σε απόσταση 60 μέτρων υπήρχε η Ιερά Πύλη απ’ την οποία ξεκινούσε η Ιερά Οδός που ακολουθούσε η μεγάλη πομπή των Ελευσίνιων Μυστηρίων.
Αμέσως μετά την Ιερά Πύλη, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμικού, ανακαλύφθηκαν πολλοί τάφοι. Λίγο πιο κάτω από τη σημερινή διασταύρωση Ιεράς Οδού και Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχε η τοποθεσία Σκίρον όπου στα τέλη Ιουνίου κατέληγε μια πομπή από την Ακρόπολη την ημέρα των Σκίρων ή Σκιροφορίων που ήταν μεγάλη αθηναϊκή γιορτή. Στην πομπή συμμετείχαν οι ιερείς του Απόλλωνα και του ήλιου καθώς και η ιέρεια της Αθήνας μεταφέροντας τα Σκίρα, ιερά που συνδέονταν με τη βλάστηση και την καρποφορία. Από την περιοχή του Σκίρου άρχιζε ο μεγάλος Ελαιώνας.
Λίγο πιο κάτω από τη Γεωπονική Σχολή υπάρχει σε περιφραγμένο χώρο η περίφημη «Ελιά του Πλάτωνα», που σύμφωνα με την παράδοση στον ίσκιο της δίδασκε ο σπουδαίος φιλόσοφος Πλάτωνας. Προχωρώντας προς την Πελοπόννησο στις άκρες της οδού υπήρχαν πολλά μνημεία και τάφοι επιφανών Αθηναίων όπως ο τάφος του στρατηγού Μολοττού, του Θεμιστοκλή κ.α.
Μεταξύ Γεωπονικής Σχολής και Ελιάς του Πλάτωνα υπήρχε το ιερό της Δήμητρας και της Κόρης, στο οποίο οι Αθηναίοι τιμούσαν και την Αθηνά και τον Ποσειδώνα. Δίπλα στο ιερό υπήρχε βωμός του Ζέφυρου που οι Αθηναίοι θεωρούσαν ευνοϊκό για τις καλλιέργειες. Αμέσως μετά υπήρχε η κοίτη του Κηφισού ποταμού και η ονομαστή για τους «γεφυρισμούς» γέφυρα. Στη θέση του ναού του Αγίου Σάββα υπήρχε τέμενος για το Μειλίχιο Δία και μέσα σε αυτό αρχαίος βωμός. Το χριστιανικό εκκλησάκι είναι χτισμένο πάνω στο αρχαίο τέμενος.

Β. ΤΜΗΜΑ ΑΙΓΑΛΕΩ – ΔΑΦΝΙ

Στη θέση του μικρού ναού του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στη σημερινή γέφυρα του Κηφισού υπήρχε ναι ναΐσκος του ήρωα Κυαμίτη. Πολλοί αρχαίοι τάφοι με σημαντικά ευρήματα (αγάλματα, ειδώλια, αγγεία κλπ) έχουν βρεθεί κατά μήκος της Ιεράς Οδού, στο τμήμα που διασχίζει το δήμο του Αιγάλεω.
Άγνωστο παραμένει τι έχει βρεθεί στις εκσκαφές που έγιναν κατά μήκος της Οδού απ’ τα συνεργεία του Μετρό, τι καταστράφηκε και τι διασώθηκε. Τρεις μεγάλοι σαρκοφάγοι με θραύσματα αγγείου, καθώς κι ένα μεγάλο τμήμα της Αρχαίας Οδού, βρέθηκαν στην πλατεία Εσταυρωμένου λίγα εκατοστά κάτω από το χώμα.
Συνεχίζοντας την πορεία προς τα δυτικά φθάνουμε στην περιοχή του σημερινού δήμου Χαϊδαρίου, όπου υπήρχε το μεγαλοπρεπέστερο μνημείο της περιοχής, αλλά και όλης της Ιεράς Οδού που ήταν ο τάφος της Πυθιονίκης. Το μνημείο της Πυθιονίκης ήταν λαμπρό και μεγαλοπρεπέστατο και οι περιηγητές αναφέρουν πως ήταν το πρώτο μνημείο που έβλεπαν μπαίνοντας στην Αθήνα με υπέροχη θέα προς την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα.

Γ. ΤΜΗΜΑ ΔΑΦΝΙ – ΕΛΕΥΣΙΝΑ

Μετά το Χαϊδάρι, η Ιερά Οδός περνούσε από το σημείο που υπάρχει σήμερα η Μονή Δαφνίου. Εκεί υπήρχε ναός, με κτιστό περίβολο, του θεού Απόλλωνα, στο σηκό του οποίου υπήρχαν αγάλματα του Απόλλωνα και της Αθηνάς. Πιθανόν να υπήρχε κι άλλος ναός Ιωνικού ρυθμού ή στοά με κίονες όπου στεγάζονταν αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης. Στον περίβολο της Μονής Δαφνίου, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια κιονόκρανων και σπονδύλων, δωρικού και ιωνικού ρυθμού. Ένας κίονας ιωνικός είναι εντοιχισμένος στο σημερινό ναό, ενώ άλλοι τρεις έχουν κλαπεί από τον Έλγιν και έχουν μεταφερθεί στο Λονδίνο.
Συνεχίζοντας μετά τη Μονή Δαφνίου προς το Σκαραμαγκά, υπήρχε στα βόρεια υψώματα ιερό της θεάς Αφροδίτης. Μετά το ιερό της Αφροδίτης, η Ιερά Οδός συναντούσε τους Ρειτούς, ρέματα που σχηματίζονταν από πολλές πηγές και χύνονταν στη θάλασσα.
Λίγο πιο έξω από την Ελευσίνα και ανατολικά η Οδός συναντούσε τον Ελευσινιακό Κηφισό με την τετράτοξη γέφυρα. Η γέφυρα κτίστηκε από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ανδριανό για να γλιτώσουν οι κάτοικοι από τις πλημμύρες και τις καταστροφές που είδε με τα μάτια του όταν επισκέφτηκε το 125 μ. Χ. την περιοχή με σκοπό να μυηθεί στα μυστήρια.

Το ιστορικό της γιορτής της μητέρας

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην "γιορτή της μητέρας". Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Μία νεώτερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Η Γιορτή της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ' όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή της Μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.

Κύθνος...ενα νησί των Κυκλάδων

Σήμερα θα σας πω για την ιστορία της Κύθνου, ένα νησί στις ανατολικές Κυκλάδες. Εκεί πηγαίνω και κάθε καλοκαίρι , Πάσχα , Χριστούγεννα και σαββατοκύριακα της άνοιξης διότι εκεί είναι το χωριό μου.

Ας δούμε λοιπόν την ιστορία αναλυτικά :

Η Kύθvoς ή Θερμιά, βρίσκεται ανάμεσα στη Τζιά και τη Σέριφο, απέχει από τον Πειραιά 52 ναυτικά μίλια, μια από­σταση που τα κανονικά πλοία την διασχίζουν σε 3 ώρες και από το λιμάνι του Λαυρίου μόνο 2 ώρες. Έχει έκταση 99τετρ. χιλιόμετρα και 1.500 περίπου μόνιμους κατοίκους. Πιθανόν να πήρε το όνομά της από τον ιδρυτή της Κύθνο, αν και η ιστορική του ύπαρξη είναι πολύ αμφίβολη. Η λέξη (δρυοπική ή φοινικική) ενδέχεται ακόμη να στηρίζεται στη ρίζα "κυθ" η οποία προέρχεται από το ρήμα "κεύθω" που σημαίνει κρύπτω (κεύθμων: σκοτεινός, βαθύς τόπος που εξαφανίζεται κάποιος). Αυτή η ερμηνεία της ονομασίας παραπέμπει σε κάποια φυσική ιδιότητα του νησιού κατά την πρώιμη αρχαιότητα (σκιερά δάση, βαθιές κοιλάδες ή σπήλαια ή και μεταλλεία).Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά και τα ανθρωπολογικά ευρήματα κατοικήθηκε ήδη από την8η χιλιετία π.χ. Πρόσφατες παλαιοντολογικές ανακαλύψεις στη θέση Μαρουλάς, κοντά στα σημερινά Λουτρά, βρήκαν ίχνη από τέσσερις τάφους της Μεσολιθικής Περιόδου, στοιχείο που αποδεικνύει ότι εδώ υπήρξε η αρχαιότερη ίσως εγκατάσταση ανθρώπων στις Κυκλάδες. Έχει καταγραφεί επίσης η ύπαρξη είκοσι περίπου κυκλικών κατασκευών από σχιστό πλάκες στην περιοχή Σκουριές που περικλείουν μεταλλευτικούς κλιβάνους καθώς και ένα ορυχείο εξόρυξης χαλκού στο ακρωτήριο Τζούλη, που ανήκει στον πρωτοκυκλαδική περίοδο. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν πιθανότατα Ελληνοπελασγοί και στα Mηδιακά χρόνια ήταν Δρύοπες. Αξιόλογα είναι τα κυκλώπεια τείχη και οι ναοί που άφησαν πίσω τους. Μετά τους Δρυόπες στο νησί εγκαταστάθηκαν Ίωνες. Αργότερα ο Αριστοτέλης αναφέρεται στην Κυθνιακή Πολιτεία και την θεωρεί ιδανική.Την ρωμαϊκή εποχή το νησί αποτέλεσε τμήμα της επαρχίας Αχαίας και στη συνέχεια οι Βυζαντινοί το περιέλαβαν στο "Θέμα του Αιγαίου". Το 1207 μ-χ. η φραγκοκρατία επιβάλλεται και εδώ από τον βενετό ευγενή Μάρκο Σανούδο. Το 1292μΧ, τα θερμιά (όπως άρχισε το νησί να ονομάζεται στο μεσαίωνα λόγω των πηγών που αναβλύζουν "θερμά" ύδατα) λεηλατήθηκαν από το ναύαρχο της Αραγωνίας και το 1537 κατελήφθησαν από τους Ρώσους, ενώ το 1827 το νησί αποκτά πάλι την αρχαία του ονομασία - Κύθνος- και μετέχει στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Το 1862, στον όρμο των Λουτρών συγκρού­στηκαν οι επαναστάτες που ήλθαν από τη Σύρο με το πλοίο "Καρτερία" και οι στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν παραμείνει πιστές στον Όθωνα και που είχαν φτάσει εδώ με το πλοίο "Αμαλία". Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων οι "βασιλικοί" επικράτησαν των αντιπάλων τους με αποτέλεσμα να θανατωθούν οι αγωνιστές Λεωτσάκος, Μωραϊτίνης και Σκαρβέλης. Τα γεγονότα αυτά πήραν τη θέση τους στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία και ονομάστηκαν "Κυθνιακά". Σήμερα, στον όρμο της Αγίας Ειρήνης, δίπλα στα Λουτρά, μια απέριττη μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους θυμίζει τους πρώτους αυτούς αγωνιστές της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Η ιστορία της 1 Μαΐου

Ο Μάης δεν είναι μόνο ο μήνας που σφραγίζει την άνοιξη, αλλά και μήνας μνήμης και τιμής για τους αγώνες των εργατών, για μια πιο όμορφη και καλύτερη ζωή. Η Πρωτομαγιά είναι το «άνθος» αυτών των αγώνων, ένα άνθος ποτισμένο με θυσίες και αίμα.Την Πρωτομαγιά του 1886, οι εργάτες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ξεσηκώθηκαν ενάντια στο καθεστώς της απάνθρωπης εκμετάλλευσης με σύνθημα «Οκτώ ώρες δουλειά! Οκτώ ώρες μόρφωση και διασκέδαση! Οκτώ ώρες ύπνο!». Αιτήματα –διεκδίκησης ή διασφάλισης των δικαιωμάτων των εργατών- που ακόμη και σήμερα, σε πολλές χώρες του κόσμου , παραμένουν ως επιτακτικές προτεραιότητες των εργατικών διεκδικήσεων.Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές του Μάη του 1886, δεν ήταν απλώς μια αιφνίδια έξαρση της εργατικής αυθορμητικότητας. Έγιναν ύστερα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872 και ήταν η οργανωμένη αντίδραση των Αμερικανών εργατών ενάντια στις απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας τους. Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μαΐου του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο -το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Στις 1 Μαϊου του 1886 (μια εργάσιμη μέρα) γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωσαν σ’ όλη τη χώρα, περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία, από τους οποίους οι 80.000 στο Σικάγο. Μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, οι εργάτες, ξεκίνησαν για το χώρο της συγκέντρωσης, την πλατεία Haymarket, όπου διαδήλωσαν ειρηνικά. Οι εργοδότες όμως είχαν αντίθετη γνώμη, για την απεργία και τα αιτήματα των εργατών, και αντέδρασαν σε συνεργασία με την αστυνομία, την εθνοφρουρά, με τους οπλισμένους μπράβους αλλά και με τον ελεγχόμενο Τύπο ο οποίος είχε προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος.Σ’ όλη την περιοχή, γύρω από την πλατεία Haymarket, υπήρχαν παρατεταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων έτοιμοι να επιβάλουν την τάξη. Χίλιοι τριακόσιοι πενήντα άντρες της εθνοφρουράς, ‘βαριά’ οπλισμένα περίμεναν το σύνθημα για να διαλύσουν τη συγκέντρωση, το οποίο και έδωσε ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης λίγο αργότερα. Ξαφνικά, μια βόμβα έσκασε μέσα στο πλήθος, και οι αστυνομικοί μαζί με τους μπράβους άρχισαν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση και ποτέ δεν έγινε γνωστό πόσα ακριβώς άτομα σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν εκείνη τη μέρα.Κάποιοι εργοδότες, τρομαγμένοι, υποχώρησαν και παραχώρησαν το οκτάωρο καθώς έβλεπαν την εξέγερση να εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς σε όλες τις Αμερικανικές βιομηχανικές περιοχές και να κορυφώνεται στο Σικάγο. Σαράντα χιλιάδες εργάτες συνέχισαν την απεργία και όσοι εργοδότες δεν είχαν υποχωρήσει ακόμη, με μεγάλα έξοδα, προσπαθούσαν να σπάσουν την απεργία. Στις 3 Μαϊου, 10 χιλιάδες άνεργοι ήταν συγκεντρωμένοι έξω από ένα μεγάλο εργοστάσιο και αποδοκίμαζαν τους απεργοσπάστες. Ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο ή προειδοποίηση, οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν πάνω στο πλήθος. Οι πρώτοι νεκροί έπεσαν, και τα πρώτα κόκκινα μαντίλια, βαμμένα από το αίμα των χτυπημένων, έγιναν οι σημαίες της εξέγερσης! Οι εργάτες οργισμένοι χτυπιούνταν με το στρατό και την αστυνομία. Μόνο όταν ήρθαν ενισχύσεις κάμφθηκαν οι εργάτες. Ποτέ δεν έγινε γνωστός ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών αυτού του μακελειού. Η αγανάκτηση των εργατών κορυφώθηκε και άρχισαν να κυκλοφορούν προκηρύξεις που καλούσαν σε συγκέντρωση. Την άλλη μέρα, 15.000 εργάτες συγκεντρώθηκαν. Οι αστυνομικοί απέφυγαν να χτυπήσουν τη μέρα και περίμεναν τη νύχτα όπου αρχίσουν σε μεγαλύτερη κλίμακα τη σφαγή. Το πρώτο απόσπασμα από 125 αστυνομικούς έπεσε πάνω στους συγκεντρωμένους εργάτες.Παρά την ηρωική αντίσταση των εργατών, επικράτησε η αστυνομία, με εκατοντάδες νεκρούς και ομαδικές συλλήψεις, κλείσιμο των σοσιαλιστικών εφημερίδων και σύλληψη των διευθυντών τους, οχτώ από τους οποίους δικάστηκαν.Στις 9 Οκτωβρίου 1886 ανακοινώθηκε η ‘προαποφασισμένη’ ετυμηγορία ‘θάνατος δια απαγχονισμού’. Η ποινή εξετελέσθη στις 11 Νοεμβρίου 1887 και μόνο τέσσερις από αυτός -ο Σπάιτς, ο Φίσερ, ο ΄Ενγκελ και ο Πάρσονς- απαγχονίστηκαν, ένας –ο Λουί Λίνγκ- σύντριψε ο ίδιος το κεφάλι του καπνίζοντας ένα αυτοσχέδιο τσιγάρο με δυναμίτη στο κελί του, λίγο πριν τον οδηγήσουν στην αγχόνη και οι υπόλοιποι τρεις –ο Φίλντεν, ο Σβάμπ και ο Νίμπ- μια μέρα πριν εκτελεστούν, ο κυβερνήτης μετέτρεψε την θανατική ποινή τους σε ισόβια κάθειρξη και έμειναν 7 χρόνια στα κάτεργα.
Οι εργατικοί αγώνες, που πότισαν με το αίμα τους χιλιάδες εργάτες καθ’ όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, μπορεί να πρόσφεραν πολλά στην απόκτηση και επέκταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, να βελτίωσαν σημαντικά τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσής τους, δεν μπόρεσαν, όμως, να εξαλείψουν, από παντού και παντελώς, την καταπίεση και την εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας. Εκείνη η πρώτη μέρα του «αμερικανικού» Μάη αποτελεί, έως σήμερα, για εκατομμύρια εργάτες και εργαζομένους σε όλον τον κόσμο, σύμβολο και ορόσημο αγώνα, για την «επανάσταση που δεν τέλειωσε», για την «επανάσταση που ξεστράτισε», για την «επανάσταση που μέλλει να γίνει». Γιατί σίγουρα, στις μέρες μας, η Πρωτομαγιά με το μαγιάτικο στεφάνι ως γιορτή της εργατικής τάξης, που περνά κρίση, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ενδυνάμωση της συνείδησης για έναν κόσμο «βαθύτατα δημοκρατικό, αταξικό και χωρίς εγγενή εκμετάλλευση»

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΙΤΙΔΟΠΟΙΕΙΟΥ

Πυριτιδοποιείο ή Μπαρουτάδικο είναι η περιοχή του Αιγάλεω στην οποία για πολλά χρόνια (1874-1970) λειτούργησε εργοστάσιο που κατασκεύαζε πυρίτιδα (μπαρούτι), πυρομαχικά και όπλα.
Στην Αρχαιότητα: Κατά την αρχαιότητα στην περιοχή υπήρχαν κτήματα με ελιές, αμπέλια κλπ και πιθανόν κάποιο νεκροταφείο. Κοντά στο Μπαρουτάδικο έχει βρεθεί αρχαίος τάφος του 500-450 π. Χ. και άγαλμα Σειληνού. Επίσης έχουν βρεθεί άγαλμα με γυναικεία μορφή και χάλκινος Σάτυρος του 470-460 π. Χ.
Στα Νεότερα χρόνια: Στα νεότερα χρόνια η περιοχή ήταν γεμάτη ελαιόδεντρα, περιβόλια και χωράφια. Η ονομασία της ήταν «Μπαστάρδο» ή «Μπαστάρδι» ή «Μπιστάρδο». Το όνομα αυτό αναφέρεται σε επίσημα συμβόλαια και κληρονομιές του 1825 και έχει μάλλον Φράγκικη προέλευση.
Το 1872 η Βουλή επικύρωσε σύμβαση με την οποία έδινε το δικαίωμα στον Ιωάννη Δούμα να φτιάξει εργοστάσιο παραγωγής πυρίτιδας. Στις 6/5/1874 με Βασιλικό Διάταγμα εγκρίθηκε η σύσταση της Ανωνύμου Εταιρίας με την επωνυμία «Ελληνικό Πυριτιδοποιείο». Διευθυντής, μέτοχος και ψυχή της Εταιρίας είναι ο Κ. Μωραϊτίνης ο οποίος στις 1/3/1875 πούλησε την εταιρία αντί 10.300 δρχ στο κτήμα έκτασης 100 στρεμ. για να στεγαστεί το εργοστάσιο. Το 1876 ξεκινά να δουλεύει το μικρό εργοστάσιο με προσωπικό 28 εργάτες από τους οποίους οι 7 ήταν γυναίκες. Την εποχή αυτή κάποιος Κωνσταντέας από τη Μάνη, ο οποίος είχε υπεύθυνη θέση στο εργοστάσιο, αρχίζει να φέρνει από τη Μάνη αρκετούς συγχωριανούς του για να εργαστούν στο Πυριτιδοποιείο.
Το 1893, μέτοχος στην εταιρία, γίνεται ο Ανδρέας Κορδέλλας, διαπρεπής ορυκτολόγος και καθηγητής. Μέχρι τότε το εργοστάσιο παρήγαγε μαύρη πυρίτιδα για φουρνέλα, πυρίτιδα κυνηγιού, δυναμίτιδα και σκάγια.
Το 1900 η εταιρία αλλάζει επωνυμία και γίνεται «Εταιρία Ελληνικού Πυριτιδοποιείου, Χημικών και Βιομηχανικών Προϊόντων». Εκτός από την πυρίτιδα αρχίζει να παράγει και χημικά προϊόντα όπως θεϊκό, νιτρικό, υδροχλωρικό οξύ κλπ.
Το 1908 η Εταιρία συγχωνεύτηκε με το καλυκοποιείο των Αδελφών Μαλτσινιώτη και δημιουργήθηκε η «Εταιρία Ελληνικού Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου». Η νέα Εταιρία αναλαμβάνει να παράγει τα πυρομαχικά του Ελληνικού Στρατού. Με τα πυρομαχικά αυτά έγιναν οι νικηφόροι αγώνες του 1912-14.
Το 1934 το μικρό εργοστάσιο αγοράζει ένας πανέξυπνος, δραστήριος και πάμπλουτος Μικρασιάτης, ο Πρόδρομος Αθανασιάδης-Μποδοσάκης (Μπόντος). Ο Μποδοσάκης αγοράζει νέες εκτάσεις, επεκτείνει τις εγκαταστάσεις του Εργοστασίου και φέρνει σύγχρονα μηχανήματα από το εξωτερικό.
Οι εργάτες εργάζονται νύχτα μέρα σε βάρδιες και η παραγωγή ανεβαίνει κατακόρυφα. Ο Μποδοσάκης σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε κύριος του μονοπωλίου παραγωγής όπλων και πυρομαχικών στην Ελλάδα. Μεγάλες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών εξάγονται στο εξωτερικό και αποφέρουν τεράστια κέρδη στον ιδιοκτήτη της εταιρίας. Όλα αυτά έχουν, όμως, κάποιο τίμημα.
Το 1936 μια τρομερή έκρηξη συγκλονίζει την περιοχή. Είναι τόσο μεγάλη έκρηξη που πέτρες, λαμαρίνες, αντικείμενα και ανθρώπινα κορμιά εκσφενδονίζονται σε μεγάλες αποστάσεις από το εργοστάσιο. Κανείς δεν ξέρει πόσοι εργάτες σκοτώθηκαν σε αυτή την έκρηξη. Επίσημα έχουν καταγραφεί μόνον δύο νεκροί.
Το 1940 ο Μποδοσάκης καταλαβαίνει πως πλησιάζει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αγοράζει μια μεγάλη έκταση 230 στρεμ. γύρω από το εργοστάσιο και χτίζει ένα δεύτερο Εργοστάσιο παραγωγής πυρίτιδας και πολεμικών όπλων. Για να αποφύγει τον κίνδυνο των εκρήξεων, τα κτίρια των εργοστασίων προστατεύονται με τεράστιους και πανύψηλους όγκους χωμάτων. Στις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, τα Εργοστάσια του Μποδοσάκη απασχολούν 12.000 εργάτες. Όπλα και πυρομαχικά εξάγονται στο εξωτερικό και αποφέρουν μεγάλα κέρδη. Ακόμα και η Αγγλία που είναι Αυτοκρατορία, αγοράζει 800.000.000 φυσίγγια και 200.000 οβίδες. Την εποχή αυτή περιμετρικά του Εργοστασίου είχε κτιστεί τοίχος με φυλάκια.
Στη διάρκεια του πολέμου η Εταιρία τροφοδοτεί με πυρομαχικά τον Ελληνικό Στρατό. Κτίζονται υπόγειες στοές από μπετόν με βάθος ως 10 μέτρα και χρησιμοποιούνται από τους εργάτες και τους Αιγαλιώτες ως καταφύγια καθώς οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Γερμανών είναι συχνοί.
Το 1941 όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, οι εγκαταστάσεις του Πυριτιδοποιείου λεηλατήθηκαν.
Με την απελευθέρωση (1944) και μέχρι το 1960 το Εργοστάσιο υπολειτουργεί εξαιτίας των μικρών παραγγελιών αλλά και των οικισμών που έχουν πυκνώσει περιμετρικά των τοίχων. Από τον φόβο των εκρήξεων αλλά και τις αναθυμιάσεις των χημικών οξέων που βγαίνουν από τις καμινάδες, οι Δημοτικές Αρχές και οι Σύλλογοι των κατοίκων της περιοχής κινητοποιούνται και αγωνίζονται να σταματήσει η λειτουργία και να απομακρυνθεί το Εργοστάσιο.
Το 1970, τελικά, το εργοστάσιο θα κλείσει οριστικά και θα μεταφερθεί στο Λαύριο. Το γήπεδό του πουλήθηκε στο Δημόσιο, τα ερειπωμένα κτίρια και οι εγκαταστάσεις δωρίστηκαν στο Στρατό, κι ένα μέρος της έκτασης παραχωρήθηκε στο Δήμο Αιγάλεω.
Το 1974 ο Στρατός αναλαμβάνει να καθαρίσει το χώρο. Συνεργεία του Στρατού γκρεμίζουν τον τοίχο και τα φυλάκια, ανατινάζουν τα φουγάρα, τα κτίρια και ισοπεδώνουν την περιοχή. Μόνο μνημείο της παλιάς εποχής απομένει πια το φουγάρο για να θυμίζει στους νεότερους την ιστορία του Πυριτιδοποιείου.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Δήμος, οι κάτοικοι και τα σχολεία του Αιγάλεω προχώρησαν στη δεντροφύτευση και τη διαμόρφωση του χώρου όπως είναι σήμερα…

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ (1900-1925)

Η ιστορία της νεοελληνικής μετανάστευσης, με την έννοια της μετοίκησης είναι τόσο παλιά, όσο και η ιστορία μας. Για λόγους πού κατά καιρούς διαφοροποιούνται, οι Έλληνες “μοιάζει” πάντα να αποζητούν καινούριες πατρίδες με παραδοσιακούς προορισμούς τα παρευξείνια, τα ανατολικομεσογειακά, τα νοτιορώσικα και δυτικοευρωπαϊκά κέντρα, που έγιναν οι πυρήνες μιας ισχυρής διασποράς. Ωστόσο από τα τέλη τον περασμένου αιώνα οι αναζητήσεις κατευθύνονταν ακόμα πιο μακριά, καταργώντας τα νοητά σύνορα των ωκεανών, με κύριους αποδέχτες την Αμερική και την Αυστραλία . Ο μεταναστευτικός πυρετός θα κορυφωθεί την εικοσαετία 1900-1920 και η Ελλάδα θα χάσει το 8% του συνολικού της πληθυσμού. Περίπου 25.000 άνθρωποι εγκαταλείπουν ετησίως, μια χώρα οικονομικά εξουθενωμένη και πολιτικά αβέβαιη και ξεκινούν για τη “Γη της Επαγγελίας” που υπόσχεται πλούτο και ευημερία, “ευκαιρίες” και στους λιγότερο τυχερούς. Ο μύθος της αμερικάνικης “Γης της επαγγελίας”, του καταφύγιου των αποδήμων όλου του κόσμου, αναμφισβήτητα διαπότισε όλη την ύπαιθρο. Βέβαια οι ΗΠΑ δεν αποτέλεσαν με κανένα τρόπο μια προνομιακή ζώνη για τους Έλληνες μετανάστες, όπου η αλληλεγγύη ανάμεσα σε συμπατριώτες θα εξασφάλιζε μια θέση καθορισμένη και προορισμένη γι' αυτούς μέσα στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας. Αποτελούσε τμήμα μιας παγκόσμιας και βασικά προλεταριακής μεταναστευτικής ροής, που ενσωματωνόταν στη διαδικασία της εντυπωσιακής ανάπτυξης του αμερικάνικου καπιταλισμού μετά τη λήξη του αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου . Οι Έλληνες που μετανάστευαν στις υπερπόντιες χώρες, εκτός από τη σωματική ικανότητα, δε διέθεταν άλλο προσόν. Έφταναν στον Πειραιά και αντίκριζαν για πρώτη φορά θάλασσα και βαπόρια. Ήταν αγράμματοι, λίγοι είχαν τελειώσει το Δημοτικό, “άβγαλτοι” και αθώοι, στερημένοι άνθρωποι, πού δεν είχαν συνείδηση της δύναμής τους, ούτε φυσικά των δικαιωμάτων τους. Δηλαδή ήταν το κατάλληλο υλικό για εκμετάλλευση.

Πηγή : http://web.auth.gr/

Η ιστορία του ποδοσφαίρου

Μετά από ένα δελτίο ειδήσεων του Frm (Αξίζει τον κόπο να το δείτε) θα μπορείτε να δείτε παρακάτω την ιστορία του ποδόσφαιρου.
Η ανάγκη δημιουργίας ενός κανονισμού για το άθλημα που σήμερα ονομάζουμε ποδόσφαιρο γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, προκειμένου να οριοθετηθεί το παιχνίδι σε σχέση με άλλα παρόμοια, όπως το ράγκμπι, που παίζονταν στα δημόσια σχολεία της Αγγλίας. Οι πρώτοι κανόνες τέθηκαν στο περίφημο κολέγιο του Κέιμπριτζ το 1848, σε μία συνεδρίαση στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι από τα κολέγια Ίτον, Χάροου και Ράγκμπι. Εννέα χρόνια αργότερα, το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο, η Σέφιλντ, προσέθεσε τους δικούς της και διαφοροποίησε κάποιους άλλους. Όλες αυτές οι προσπάθειες κορυφώθηκαν το 1863. Στις 26 Οκτωβρίου, αντιπρόσωποι ομάδων κι ενός κολεγίου συγκεντρώθηκαν στην Ταβέρνα των Μασόνων στο Λονδίνο, όπου συμφώνησαν στην ίδρυση της Ένωσης Ποδοσφαίρου Αγγλίας και στη δημιουργία των κανονισμών που διέπουν το άθλημα έως σήμερα. Τότε γεννήθηκε και ο όρος «soccer», όπως ονομάζεται το ποδόσφαιρο στ’ αγγλικά. Η λέξη προέρχεται από τη σύντμηση δύο λέξεων: Social Ceremony, που στα ελληνικά σημαίνει «κοινωνική τελετή». Σήμερα, υπεύθυνη για την τροποποίηση των κανονισμών είναι η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, η γνωστή μας FIFA, που ιδρύθηκε στις 21 Μαΐου του 1904 στο Παρίσι. Τιμήν ένεκεν, για την προσφορά της στο άθλημα, η Βρετανία είναι η μόνη χώρα που διατηρεί τέσσερις εθνικές ομάδες, αυτές της Αγγλίας, της Σκοτίας, της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας.