Οι δέκα μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του Euro

Οι δέκα μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του Euro
Στα 48 χρόνια ιστορίας του, το Euro έχει κατακτήσει τη δική του θέση στον ψυχισμό των ποδοσφαιρόφιλων, προσφέροντας συγκινήσεις και στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη των Eυρωπαίων φιλάθλων.
Το γκολ του Μαρσελίνο

Πρόκειται για τo δεύτερο ισπανικό γκολ εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης στον τελικό του 1964 το οποίο θεωρείται η πιο επιτυχημένη εικόνα στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου.
Το εν λόγω ματς είχε διεξαχθεί στη Μαδρίτη μπροστά σε 125.000 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του δικτάτορα Φράνκο, ενός δεδηλωμένου αντι-κομμουνιστή.
Ένας υπουργός της κυβέρνησης του Φράνκο εν ονόματι Χοσέ Σόλις Ρουίθ έπρεπε να πείσει τον δικτάτορα για τη διεξαγωγή του συγκεκριμένου παιχνίδιου. Επιπλέον, ο Φράνκο χρειάστηκε και τις συμβουλές του προσωπικού του γιατρού ο οποίος τον διαβεβαίωσε πως η Ισπανία θα κέρδιζε το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ιταλία '68, μια παράξενη διοργάνωση
H Ιταλία κέρδισε το μοναδικό της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με ένα μείγμα τύχης αλλά και καχυποψίας. Έφτασε στον τελικό ξεπερνώντας το εμπόδιο της Σοβιετικής Ενωσης έπειτα από 120 λεπτά χωρίς τέρματα και κερδίζοντας στο «στρίψιμο» του νομίσματος. Στον τελικό οι Ιταλοί έφεραν ισοπαλία με την τότε Ηνωμένη Γιουγκοσλαβία αν και η διαιτησία ήταν εξαιρετικά αμφίβολης αμεροληψίας. Ο Ελβετός διαιτητής Γκότφριντ Ντινστ, ήταν επίσης διαιτητής όταν ο Τζοφ Χερστ σκόραρε το «φανταστικό» του γκολ στο τελικό του 1966 στην Αγγλία.
Σε μια επανάληψη εκείνου του τελικού η Ιταλία κέρδισε 2-0 τον αγώνα και πήρε το τρόπαιο.
Ο γενικός διευθυντής της Ιντερ Ιταλο Αλόντι είχε τότε κατηγορηθει για δωροδοκία στον Ντινστ. «Το μόνο που έκανε ο Αλόντι ήταν να δωρίσει χρυσά ρολόγια στους διαιτητές», θα παραδεχθεί χρόνια αργότερα ο πρώην παίκτης και προπονητής της Ιταλίας Φούλβιο Μπερναρντίνι.

Η Δυτική Γερμανία κατακτά το Γουέμπλεϊ
Oι Φρανζ Μπεκενμπάουερ, Γκούντερ Νέτζερ, Γκερτ Μίλερ, Ούλ Χένες και Πωλ Μπρέιτνερ, πέντε ιστορικές φιγούρες του Γερμανικού ποδοσφαίρου κατόρθωσαν να ταπεινώσουν την Αγγλία με 3-1 στο Λονδίνο, στα ημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1972.
Η ομάδα εκείνη, για αρκετούς η καλύτερη Εθνική Γερμανίας που πέρασε ποτέ, επιβλήθηκε του Βελγίου - διοργανώτριας χώρας και της ισχυρής Σοβιετικής Ένωσης.

Το πέναλτι του Πανένκα
Παρόμοια εκτέλεση με αυτή του Πανένκα έκανε και ο εξαιρετικός Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Τα «πνευματικά δικαιώματα» ωστόσο, ανήκουν στον Τσέχο μέσο Άντονιν Πανένκα όταν σκόραρε από την «άσπρη βούλα» με τον ίδιο περίπου τρόπο, δηλαδή με «σκάψιμο» της μπάλας στοχεύοντας προς τη μέση του τέρματος.
Το γκολ είχε επιτευχθεί στο Euro του 1976 εναντίον της Δυτικής Γερμανίας «σφραγίζοντας» τον τίτλο. «Χτύπησα έτσι το πέναλτι γιατί έτσι αισθάνθηκα. Είχα προπονηθεί σ' αυτό για δύο περίπου χρόνια», δήλωσε ο Πανένκα.

Ο Πλατινί και το «μαγικό κουαρτέτο» του
Η Γαλλία του 1984 επιβεβαίωσε τον Μισέλ Πλατινί σαν παγκόσμιο «αστέρι» και τους «Μπλε» σαν ισχυρή ομάδα με φανταιζί ποδόσφαιρο. Ο Πλατινί σκόραρε εννιά γκολ και ήταν ο ηγέτης του «μαγικού καρέ» που αποτελείτο από τους Αλέν Ζιρές, Ζαν Τιγκανά και Λουί Φερναντέζ.
Οι μνήμες του τελικού θα ήταν ελλιπείς χωρίς την αναφορά της γκάφας του Ισπανού τερματοφύλακα Λουί Αρκονάδα ο οποίος «άφησε» την μπάλα να μπει στο τέρμα, έπειτα από ένα ελεύθερο χτύπημα του Πλατινί που δεν φαινόταν τόσο απειλητικό…

Το γκολ του Βαν Μπάστεν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης
Το εντυπωσιακό βολέ του Ολλανδού επιθετικού από μια «απίστευτη» γωνία βρήκε το δρόμο στα δίχτυα του εξαιρετικού Ρώσου τερματοφύλακα Ντασάεφ.
Την χρονιά εκείνη - το 1988 - η Ολλανδία κατέκτησε τον μοναδικό της ευρωπαϊκό τίτλο έχοντας στις τάξεις της παίχτες μεγάλης κλάσης όπως ο Ρουντ Γκούλιτ, ο Ρόναλντ Κούμαν και ο Φρανκ Ράικαρντ. «Μαέστρος» εκείνης της αξέχαστης ομάδας ήταν ο Ρίνους Μίχελς.
Η έκπληξη «ονομάζεται» Δανία
Ο Μπράιαν Λάουντρουπ, ο Πήτερ Σμάιχελ και η παρέα τους βρίσκονταν σε διακοπές, οχτώ ημέρες πριν από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Σουηδίας το 1992. Ωστόσο, μια από κοινού απόφαση του ΟΗΕ και της FIFA να αποκλείσει από τη διοργάνωση την Γιουγκοσλαβία εξαιτίας των πολέμων στα Βαλκάνια, έβαλε τη Δανία στη διοργάνωση.
Νικώντας τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ολλανδία και την Γερμανία οι Δανοί διέκοψαν τις διακοπές τους για να παίξουν ωραίο ποδόσφαιρο και να κερδίσουν το τρόπαιο.

Τα χρυσά γκολ του Μπίρχοφ και του Τρεζεκέ
Ένας από τους κλασσικούς νόμους που διέπουν «το ποδόσφαιρο της γειτονιάς» - όποιος βάλει γκολ κερδίζει - έχει εμφανιστεί και στα Εuro του 1996 και του 2000.
Το '96 ο Όλιβερ Μπίρχοφ κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα το θεσμό του «χρυσού γκολ» στέλνοντας στο καναβάτσο τους Τσέχους και χαρίζοντας στους Γερμανούς τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο τους.
Ακολουθώντας τη λογική Μπίρχοφ, ο Νταβίντ Τρεζεκέ δυσαρέστησε τους Ιταλούς το 2000, προσφέροντας στη Γαλλία τον δεύτερο της τίτλο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Ολλανδία - Ιταλία, στον ημιτελικό του 2000
Η «κατάρα» της διοργανώτριας χώρας Ολλανδίας ήταν εμφανής στον ημιτελικό του 2000 εναντίον της Ιταλίας στο Αμστερνταμ. Παρόλο που ο Ιταλός Ζαμπρότα άφησε την ομάδα του με δέκα παίκτες από το 34ο λεπτό, οι Φρανκ Ντε Μπερ και Κλάιφερτ έχασαν δύο πέναλτι μέσα σε ενενήντα λεπτά. Το παιχνίδι έληξε 0-0 με τον Ιταλό τερματοφύλακα Φραντσέσκο Τόλντο να υπερασπίζεται σαν αληθινός μαχητής την εστία του και τους Ολλανδούς να χάνουν ακόμη τρία σουτ στη διαδικασία των πέναλτι.

Ο άθλος της Ελλάδας
Χωρίς να αποδώσει εξαιρετικό ποδόσφαιρο, η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το ευρωπαϊκό τρόπαιο το καλοκαίρι του 2004 προσφέροντας αξέχαστες αναμνήσεις στους Έλληνες φιλάθλους. Κρατώντας το μηδέν πίσω στην εστία και εκμεταλλευόμενη ακόμη και «μισή» ευκαιρία η Ελλάδα πραγματοποίησε το ακατόρθωτο.
Νικώντας την Ισπανία, τη Γαλλία, την Τσεχία καθώς και τη διοργανώτρια χώρα Πορτογαλία (δύο φορές) η Ελλάδα απέδειξε ότι είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.